Het (volwassen) kind dat vastloopt in de relatie met zijn ouders om welke reden dan ook, ziet soms nog maar één uitweg: het contact beperken en in het uiterste geval het contact verbreken. Dat is een besluit dat een volwassen kind niet zomaar neemt, daar is vaak een lange weg aan vooraf gegaan. Een weg van aanpassen en "voor de lieve vree" meegaan in de rol die het kind ooit moest aannemen om de "liefde" van de ouders te krijgen en nog steeds aanneemt, omdat het nooit heeft geleerd met verschillende rollen te experimenteren.
Wat zijn de effecten op kinderen wanneer ze opgroeien in een disfunctioneel gezin:
kinderen voelen zich niet geliefd, gehoord of gezien
kinderen geloven dat hoe ze er uitzien belangrijker is dan hoe ze als persoon zijn
kinderen voelen zich niet gesteund wanneer ze trachten hun ware zelf te ontwikkelen
ze weten niet hoe ze anderen moeten vertrouwen
ze lijden onder hun afgeremde emotionele ontwikkeling
ze hebben een constant gevoel van niet goed genoeg zijn gedurende hun hele leven
ze hebben geen rolmodellen die hen leert hoe zich emotioneel te verbinden
ze hebben problemen met zelfstandig worden en onafhankelijk zijn van hun ouders als ze opgroeien
of zijn juist zeer zelfstandig en laten niemand meer toe
ze lijden vaak aan een depressie, zijn angstig of hebben een post traumatische stress stoornis wanneer ze volwassen worden
ze groeien op als zelf-saboterende volwassenen (met verslavingsproblematiek en/of eetproblemen) of als een persoon die zichzelf aanpast en opoffert om geliefd te worden. De rol die zij aannamen als kind, gaat in een later stadium juist tegen ze werken en soms lopen deze volwassen kinderen hierdoor volledig vast in de relatie met hun ouders. Het kind dat volwassen wordt, zal trachten zich los te maken van de ouders, maar krijgt die kans niet. De ouders zien het volwassen kind niet als volwassen maar nog steeds als kind. Ze zullen het volwassen kind ook als kind (en als verlengstuk van zichzelf) blijven behandelen. Had het volwassen kind vroeger de rol van helper, dan zullen de ouders te pas en te onpas een beroep doen op het volwassen kind.
Uit bovenstaande kun je vast al herkenning halen met betrekking tot de hulpvraag van enkele cliënten. Zo hebben cliënten de volgende hulpvraag of uitspraak:
- Ik ben mezelf kwijt
- Ik heb moeite met grenzen stellen
- Ik weet niet wie ik ben
- Ik weet niet wat ik leuk vind
- ik weet niet wat ik wil
- ik heb moeite met keuzes maken
- Ik ben nooit blij
- Ik pas me altijd aan anderen aan
- ik voel me altijd te veel
- ik voel me altijd niet goed genoeg
- ik ben angstig
- ik heb moeite met anderen te vertrouwen
- ik ben vaak eenzaam
- ik vind het moeilijk relaties aan te gaan en te onderhouden
Wat gebeurt er wanneer een (volwassen) kind de relatie met zijn/haar ouders wil beperken/verbreken? Hoe begeleid je als professional deze cliënten? Waar sta je zelf? Hoe denk je daar over? Is dit een laatste taboe?