Wat voel je daarbij? is zo'n vraag waar niet iedereen op kan antwoorden. Omdat de verbinding met het gevoel en met het lijf is verbroken, of zwak aanwezig is. Of omdat het doodeng is om dat gevoel te herbeleven. Of omdat het lijflijk bewustzijn er gewoon niet is. De volwassene die als kind werd uitgelachen: "doe niet zo gek!" "Stel je niet aan!" Of omdat de ervaring te pijnlijk is om te voelen, of omdat het nooit is geleerd.
Praten is het halve verhaal, maar er is veel meer nodig voor het verwerken van trauma. Weet jij hoe de drie breinen werken en in welk deel van je brein het trauma zich bevindt? Ben je bekend met trauma type I en type II? Is jouw eigen sensitiviteit dusdanig ontwikkeld dat je de non-verbale signalen van je cliënt kunt opvangen en daarmee ook kunt werken? Want als je deze signalen kunt voelen, dan kun je ook aanvoelen wat nodig is, zodat je cliënt daadwerkelijk geholpen wordt, in plaats van dat jr een her-traumatisering veroorzaakt met de nodige herbelevingen en angsten.
Je cliënt weer in contact brengen met zijn lichaam en leren luisteren naar wat zijn lijf vertelt, met het innerlijk oog kijken en vol compassie luisteren naar de stem van het lichaam is belangrijk voor heling van lichamelijke klachten, trauma, gebeurtenissen die te overweldigend waren en ver zijn weggestopt of verdrongen. Emotie is energie en wanneer dit stopt met stromen zal de energie bevriezen.
Wanneer je als professional en al getuige de (verborgen) lichaamstaal van je cliënt zichtbaar maakt en deze daar woorden aan mag verbinden, weer in contact mag komen met de emotie, de energie, dan zal de bevroren energie voorzichtig vloeibaar worden, waardoor het lichaam zichzelf gaat helen.